Madre is verder getrokken. Het mantelzorgen zit erop. De offers zijn gebracht. Toch zijn er nog genoeg vragen en worstelingen waar niet direct een antwoord op komt.
De zingevings-worstelingen van Marcel op Madres laatste dag:
Wat zijn bij jou vragen die je na 18,5 jaar mantelzorg beantwoord wilt zien?
Reageer hier beneden.
Beste Marcel,
Wat heeft jouw moeder een geschenk aan jou gehad. Zó vol liefde warmte trouw en trots er zijn voor je moeder. Vol bewondering heb ik naar jullie gekeken. Werk in de zorg op de PG-afdeling. Schrijnend hoe mensen soms alleen moeten overlijden, laat staan die jaren daarvoor… Heb zelf mijn ouders nog, waar ik zielsveel van houd en het zeker zo als jou zou doen als het ooit nodig is. Marcel bedankt voor de mooie beelden en ik wens je alle goeds toe en hopelijk ooit kinderen die ook zó goed voor jou zijn. Want wat heeft jouw moeder van je mogen genieten in voor en tegenspoed.
Groetjes,
Janneke
Wat een geweldige zoon ben jij, en zo positief zijn en blijven, dat heb je van je moeder! Prachtige en ontroerende film, ik wens je een lang en gelukkig leven toe, je verdient het!!
Lieve Marcel,
Ik kan niet slapen vanwege de diepe indruk die je op mij hebt achter gelaten. Wat een toonbeeld van onvoorwaardelijke liefde!
Zelf zijn mijn man en ik behalve navolgers van Christus, ook mantelzorgers, doordat onze oudste zoon van inmiddels 25 jaar plotseling meervoudig complex gehandicapt werd toen hij bijna 2 jaar was ( t.g.v. een koortsconvulsie).
Vanaf dat moment begrijpt hij bijna niets meer, kan hij niet meer praten, niet meer normaal lopen, is hij incontinent,rolstoelafhankelijk, héél erg sterk en bijna bovennatuurlijk lief!
Wij hebben óók bijzonder grote offers gebracht, te grote offers misschien? Behalve verlies van werk en sociale contacten heeft het bijna onze eigen gezondheid gekost. Wij zouden het direct precies weer zo doen als we er voor kwamen te staan, maar het zou zo niet moeten…het zou anders moeten kunnen…
God heeft hier ons inderdaad niet voor bedoeld, de kracht ontbreekt/ontbrak ons eigenlijk… Dat besef ik des te meer, nu ook mijn dementerende moeder en schoonmoeder met een ernstig psychiatrisch ziektebeeld al vele jaren een (te) groot beroep op ons ( moeten) doen.
Vanzelfsprekend willen wij hen met heel ons hart omringen met de beste zorg, maar zelf bezwijken wij er inmiddels haast onder. Het gaat ons vermogen soms echt te boven…al wil ik dat liever niet toegeven, God geeft immers kracht naar kruis? Maar er moet toch ook een moment kunnen zijn dat je dat kruis ( een beetje) mag los laten en mag toevertrouwen aan de liefdevolle en deskundige handen van andere barmhartige Samaritanen.Waar zij zij???!!! Hoe zorgen zij ervoor dat wij niet bezwijken, hoe dragen zij hun steentje bij?!
Daar moest ik plotseling aan denken toen ik jou zo eenzaam je verdriet en zorg zag dragen. Hoe bijzonder het ook is, het zou anders moeten kunnen…gedeelde smart is immers halve smart?!
Ik hoop niet dat onze twee andere, gezonde kinderen ooit voor de keuze komen te staan om op een dergelijke manier voor ons te moeten zorgen, ik zou het werkelijk niet willen.
Ik weet hoeveel zij van ons houden en dat is mij genoeg. Je kunt ook heel dicht in Gods tegenwoordigheid leven in het volle zonlicht…
Lieve, bijzondere Marcel, ik bid dat Hij jou ( en je broer en zussen) zegent. Dat Hij je voeten laat dansen en je armen ( nog) sterk (er?) maakt. Dat Hij je hart met tederheid blijft vullen ( óók voor jezelf!) en je ogen met die leuke pretlichtjes!
Ik vind je een heel bijzonder,inspirerend en warm persoon en wens je toe dat je zal mogen blijven psalmzingen, juist ook in de nacht. Dat je niet eenzaam zal zijn en je gedragen mag weten door Gods liefdevolle nabijheid, maar óók door die van mooie mensen om je heen. Je bent niet bestemd om alleen te blijven. Ja, ik zie God in jou. Je bent goud waard. Je mag genieten. Je mag nu ook zingen in de zon. Zingen in de regen dat kun jij al:)
Psalmen zingen in de nacht
Leer mij psalmen zingen Here,
niet alleen als het voorspoed is.
Leer mij zingen, U ter ere,
ook in dikke duisternis.
Geef al ga ik door een dal.
dat mijn tong U loven zal.
Leer m’U prijzen in verlangenook al wankelt mijne voet,
Laat in smart mijn lofgezangerijzen uit een stil gemoed.
Geef, dat ik door Uwe kracht,
psalmen zing, óók in de nacht.
Hallo Marcel .
Wat een geduld en optimisme ,je moet wel met veel liefde zijn opgevoed om zo lief voor je moeder te zorgen.mooie documantaire .kreeg in de film alleen de indruk dat je enig kind was,maar dat bleek dus niet zo te zijn.
Veel kracht en geluk ,
Heel mooi om deze film te zien. Wat ontzettend bijzonder dat je dit voor je moeder kon, mocht en wilde doen. Maar wat heeft het je gekost… Ik wens je her beste voor de toekomst en de zegen van onze God!
Hoi Marcel,
Mede met de berichten die al gepubliceerd zijn.
Wil ik me ook toevoegen aan de enorme bewondering dat ik voor je hebt.
Dat je kiest ,voor wat alle egoïstische alledaagse mensen op het hollands grond, niet over durven te denken.
Zorgen voor je naasten.. want hoe je anderen behandeld zo behandel je ook de here.
Ik ben zelf nog worstelend met mijn eigen bestaan en als ik zie hoeveel toewijding jij hebt en dat je dit ook wil tonen aan de buitenwereld, hoe kwetsbaar je je hierin ook laat zien.
mag ik iets vinden wat ik wil, maar het is gewoon het werk van god wat je doet.. hoe je je moeder streelt over haar aangezicht! terwijl ze slecht ligt in haar gezondheid. ik wordt er nu al emotioneel van.
VEEEL LIEFDE laat je zien Marcel.
Je bent een bom vol met Liefde en zorgzaamheid, compassie en respect vooral..
Ik mag dit niet zeggen, maar ik benijd je..
en heb veel ontzag voor je
Bedankt voor dit mooie cadeau dat je met ons wilt delen.
dank je wel!
Beste Marcel,
Na de film te hebben gezien zou ik wel 17001 woorden kunnen opnoemen die sindsdienin mijn gedachten zitten.Maar dat wordt een hele lange reactie.RESPECT is hier meer dan op zijn plaats voor jou en je naasten.
Je Positiviteit en Doorzettingsvermogen zijn ongeloofelijk.
Ik hoop dat je dit door kunt trekken in het vervolg van je leven,wellicht deels door dit door te geven aan anderen maar eerst en vooral om je eigen route te vervolgen.
Hulde aan de makers van de film ,laat dit andere (instanties) inspireren.
Het ga je goed,meer dan verdient
Een kostbare film.
Met bewondering gekeken,naar een mens die zoveel liefde in zich heeft….
Ik heb met verbazing gekeken naar het volhouden,het volhouden van houden van,want zonder houden van houd je dit niet vol.
MISCHIEN heb ik wel gekeken omdat ik helemaal geen liefde voor mijn moeder voel,ik heb het nooit gekregen van haar,wat ik voel is medelijden,maar absoluut geen houden van.
Ik had graag beelden van een jonge moeder willen zien,dit omdat ik dan beter zou begrijpen waarom deze jongen zijn moeder zo adoreerde,of mag ik het niet zo noemen…..
Het geloof speelde ook mee,ik kan dit dit niet delen want ik geloof niet.
Al met al zijn er geen woorden door mij te vinden voor een gebaar zo groots,zo groots dat ik ervan moest huilen.
Je ziet een jongen vol met tatoos,ruig maar zeker niet dom,wat als het niet zijn moeder zou zijn geweest,hoe diep was de band met deze vrouw,wat heeft hun zo close gemaakt,heeft hij ook zoveel liefde van zijn moeder gehad,het kan bijna niet anders,zijn zorg voor haar was een ode een liefdesverklaring een dankbetuiging aan een vrouw die zijn moeder is geweest,
Ik hoop dat hij rust gaat vinden en dat er een vrouw op zijn pad komt die hem uit de leegte haalt en zijn leven mag gaan invullen met kindjes,want wat een papa zou deze jongen kunnen zijn…..
Ik wens je rozen op je pad,zonder doornen,louter heerlijke geurende rozen,in een mozaïek van vormen en kleuren.
Grtn Roliene
ongelooflijk.wat een geduld en met zoveel humor.ik dacht ook dat je enig kind was maar je bent het nakomertje. ik hoop dat je ook een lieve partner vindt en gezonde kinderen:dat is je zo gegund!
Beste Marcel,
Het eerste wat ik dacht na het zien van deze documentaire was:’ Dude, seriously’
Bedankt voor deze krachtige en integere beelden. Fantastisch!
De youtube link hierboven werkt niet, althans bij mij.
Dag Marcel,
Voor vele mensen zal jouw verhaal als onbegrijpelijk, onwerkelijk en ver van mijn bed overkomen, al zal iedereen je bewonderen.
Voor mij is het echter zo herkenbaar omdat ik het zelf heb beleefd samen met mijn moedertje
Nadat mijn moeder in 1999 door een acute situatie, in het ziekenhuis belande, en door diverse complicaties, aan de beademing kwam te liggen, door zuurstoftekort ineens niet meer in staat was om te lopen haar beperkingen in te schatten, niet meer zelfstandig kon functioneren,
en indicatie 24 uurs zorg verpleeghuis kreeg, nam ik op eerste Kerstdag het besluit om haar zelf te gaan verplegen in haar eigen flat.
Dit omdat ikzelf jarenlang in de zorg heb gewerkt, en weet hoeveel daar de bewoners noodzakelijke zorg te kort komen.
Op 31 december 1999 heb ik haar uit het ziekenhuis gehaald, nadat ik haar flat geheel rolstoel en rollator proef heb gemaakt.
Ik had geen idee hoe alles zou verlopen, maar intuitief wist ik dat ik dit wilde doen voor mijn moeder, het was een soort roeping en ik voelde letterlijk de leiding vanuit de Geestelijke wereld.
Ik stelde een zorgplan op die helemaal op haar gemaakt, met haar mogelijkheden en beperkingen, betrok haar in huishouden, boodschappen doen, uitstapjes, en ze draaide mee in het dagelijkse leven. Ondanks dat ze incontinent was van urine en ontlasting, moelijk kon lopen, artrose, vasculaire dementie had, ademhalingsproblemen etc., genood ze van ons leven samen en alles wat we ondernamen.
Het was een mooi mens, een zegen dat ik voor haar mocht zorgen.
Ook al was het erg zwaar, 7 dagen per week 24 uur per dag, incl de nachten waarin ik wel zes keer haar moest helpen of geruststellen.
Ook herken ik je eenzaamheid, je bent echt onzichtbaar als mantekzorger, en ik had nog te maken met zussen,zwagers, die niets deden, en alleen maar tegen werkten, en zelfs probeerde datgene wat ik voor onze moeder deed in een kwaad daglicht te stellen.
Maar dat heb ik later genegeerd, want ik wist wat ik deed goed was voor onze moeder, en ze bloeide op in hoe we het samen deden, en alleen dat was belangrijk.
Soms dacht ik wel eens; ik hoop dat ik het vol mag houden tot haar levenseinde, want ik had wel alle eigenschappen van een burnout, maar Christus gaf me de kracht.
Acht en half jaar heb ik het vol gehouden zonder onderbreking, 7 dagen per week, 24 uur per dag, totdat ze stierf in haar eigen bed in mijn bijzijn, en ze is ook 6 dagen opgebaard geweest in eigen flat, en vanuit haar eigen huis begraven, zodat ik werkelijk het gevoel heb dat ik haar heb begeleid tot aan de hemelpoort.
Ik heb daarom nog altijd een goed gevoel over die bijzondere intieme jaren., al heb ik moeite om in het leven mijn plek te vinden, omdat je een bijzondere belevenis hebt gehad, waar weinig mensen een voorstelling van kunnen maken.
Daarom was jouw documentaire een verademing, en ik hoop van harte dat jij je draai weer zult kunnen vinden in je leven.
Gezien je geloofsbeleving geeft dat je kracht, moed en hoop, dat herken ik ook !
Veel geluk en liefde toegewenst in je leven. ..
Beste Marcel,
Ik heb jouw film gezien en ben er stil van, zo geraakt dat ik moet zoeken naar de woorden die ik hier neer wil zetten.
Je bent een gever en je eigen belangen en behoeftes heb je opzij gezet om voor je moeder te kunnen zorgen.
Eerlijk gezegd was ik altijd al van mening dat de kinderen voor hun ouders moeten zorgen als zij hulp nodig hebben, voor zover dat mogelijk is natuurlijk.
Ik kan niet snappen dat iedereen het te druk met zichzelf heeft en dat zij geen tijd of oog meer voor hun ouders hebben zodra de ouders hulp nodig hebben.
Blijkbaar gaat hun eigen gezin nu voor.
Alleen ben ik van mening dat je het aan je ouders verplicht bent om ze te helpen als het mogelijk is, want jouw ouders hebben je ook verzorgd als baby.
En vaak is het verzorgen van je ouders best mogelijk mits je je prioriteiten goed stelt.
Marcel, bedankt dat ik heb mogen zien dat er dus nog wel mensen zijn die onvoorwaardelijk van een ander houden en dat zij hun ouders tot het uitademen van de laatste adem helpen en verzorgen.
En nog mooier om te zien dat dit door een zoon wordt gedaan i.p.v. een dochter.
Ik wens je heel veel sterkte en nog veel geluk in de toekomst!
Maar dat moet goed gaan komen, want er is er maar 1 die weet wat er nog op jouw pad gaat komen.
Groetjes, Lisa
Hoi Marcel,
Ontroerend om te zien hoe je zo lang voor je moeder hebt gezorgd. Ik hoop dat het je verder goed mag gaan.
Beste Marcel,
Wat bijzonder om jou documentaire met je moeder van zo dichtbij te mogen zien. Het is mooi om te zien dat je dit werk vanuit Gods liefde hebt mogen doen. Het leven hebben wij van God ontvangen en we mogen toeleven naar een goed leven voor altijd bij Hem. God heeft jou en je moeder gebruikt om een voorbeeld te mogen zijn voor anderen. God heeft mij mogen inspireren door jou heen om ook er voor anderen te kunnen en mogen zijn in welke vorm ook en de liefde van Jezus naar anderen te mogen uitdragen.
Ik wens je heel veel zegen toe in het leven wat komen gaat.
Groetjes, Maria Louise
Beste Marcel,
Wat een prachtig portret van jou in de docu.
Dankjewel dat je het wilde delen.
Hannah
lieve marcel,
Wat ben jij een kanjer! ik vond de documentaire heel mooi.
wat zal je je moeder missen.ik weet zeker dat ze als een engeltje
op je schouder mee kijkt en ik hoop dat je nog hele mooie dingen op
je pad tegen komt.heel veel liefs nathalie
Je bent een bijzonder mens, ik ben zeer onder de indruk van de documantaire. Je hebt ongeloofelijk veel liefde in je . In het vervolg zou ik willen zien dat jij gelukkig bent en je draai weer gevonden hebt in het leven, ik denk dat het moeilijk is geweest na het overlijden van je moeder. Ik wens je alle goeds toe.
Renate
Beste Marcel,
Wat een bijzondere rapportage. Bedankt voor je inspiratie. En bedankt dat je zo iets van Jezus hebt laten zien aan ons.
18 jaar is lang. Heel lang. Maar de eeuwigheid is langer! En dat koninkrijk is hier op aarde vast begonnen voor ieder die Hem dient! En als straks de Hemelpoort open gaat voor jouw, zal Hij daar staan met open armen en zeggen:’
‘Kom, gezegenden van Mijn Vader, beërf het Koninkrijk dat voor u bestemd is vanaf de grondlegging van de wereld.
Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven; Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald.
Ik was naakt en u hebt Mij gekleed; Ik ben ziek geweest en u hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis en u bent bij Mij gekomen.
Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en te eten gegeven? Of dorstig en te drinken gegeven?
Wanneer hebben wij U als een vreemdeling gezien en gastvrij onthaald, of naakt en hebben U gekleed?
Wanneer hebben wij U ziek gezien of in de gevangenis en zijn bij U gekomen?
En de Koning zal hun antwoorden: Voorwaar, Ik zeg u: voor zover u dit voor een van deze geringste broeders van Mij gedaan hebt, hebt u dat voor Mij gedaan.’
God’s zegen!
Wow Marcel, wat ben jij een mooi mens!!
Zo écht; warm, liefdevol, grappig, beetje gek en kwetsbaar. Wat een doorzettingsvermogen…het is niet niks hé, burn-out gehad, verlies van werk/relatie, de zorg rondom je moeder en onlangs haar verlies. Je kent de bodem van de put, denk ik…wát kan het leven zwaar zijn hé?!…ik herkende veel van mezelf in jou. Ondanks (of dankzij?) alles doorgaan, oog blijven houden voor de lichtpunten en puntjes. Wat zou ik jou graag ontmoeten!
De manier waarop je in het leven staat, je vertrouwen in God en hoe je je geloof LEEFT, het maakt je zó bijzonder.
Een vervolgdocumentaire? Hmmm…over hoe het jou verder zal vergaan?……hmmm….lastig, want ik wil niet op TV 😉
Liefs Arja
Beste Marcel,
Ik heb de docu inmiddels twee keer bekeken en ik ben er echt stil van.
Wat heeft dit veel met mij gedaan.
Wat een bijzonder mens ben jij
En wat een bijzonder portret van onvoorwaardelijke liefde is dit geworden.
Zelf heb ik dingen in mijn leven meegemaakt waardoor ik soms God’s wegen en de weg naar God niet meer begrijp.
En nu….kan ik alleen maar even stil zijn
Beste Marcel,
Heb net de film bekeken.
Ben ontzettend onder de indruk en ontroerd door wat je voor je moeder deed en hoe je met haar omging. Zoveel liefde sprak er uit!
Ongeloofelijk dat je het zo lang vol hebt kunnen houden en jezelf zo weg hebt kunnen cijferen.
Mooi ook dat je zo open was over het geloof en te zien dat je daar ook echt kracht door kreeg. Goeie inspiratie!
Ik heb enorm veel respect voor je en wens je toe dat de leegte niet verder je leven zal beheersen, maar je levensvreugde kunt vinden in andere dingen die God je geeft.
Esmeralda.
Marcel, vol bewondering en respect heb ik de film zojuist bekeken. Heel bijzonder. Heel ontroerend. Wat een liefde heb jij mogen ontvangen om door te geven. En wat een kruis ook. Ik vind je erg puur. Je zong je moeder toe hoe mooi ze was. Jij hebt het mooie van haar ge-erfd. Oh ja, ken je me nog al oud-collega (directiesecretariaat, p&o, communicatie) zo’n 10 jaar geleden? We hebben wel ‘ns met elkaar gepraat, maar dit wist ik niet van je… Ik gun je in alle opzichten een rijk gezegende toekomst toe. Een hartelijke groet!
Beste Marcel,
wat een prachtige film was dit ik heb heel veel bewondering voor jou, dat je dit met zoveel liefde hebt gedaan, ik kon het niet droog houden, ik hoop dat jij een heel lieve vrouw tegen komt want dat heb je wel verdiend.
Hoi Marcel,
Gisteren een reactie geplaatst maar zag dat m’n mailadres niet klopte, nu het goede gestuurd.
Moest nog veel denken aan de documentaire.
Je liet zien dat je niet een lief mens hoeft te zijn om liefde te geven of om onvoorwaardelijk van iemand te houden.
Dat is denk ik ook Christus boodschap , dat je jezelf geeft aan de ander, zodat Hij meer kan worden en de Ik minder.
Nogmaals, ik zou het fijn vinden om de stichting met raad en daad bij te staan.
Gods zegen,
Marion Groenenboom,
getrouwd met lieve man Arie en 55 jaar, moeder van 2 fantastische kinderen.
Ben Contactclown geweest bij dementerende ouderen.
Ken je die mop van die diepgelovige Zeeuw, die met de watersnoodramp op het dak van zijn huis zat te wachten om gered te worden door God? (ik ben geen moppentapper):.
Tot 3 keer toe kwam er een vissersboot langs en werd hij uitgenodigd mee te gaan. Hij sloeg ze alledrie af, want hij had een rotsvast vertrouwen en geloof: God zou hem redden… Eenmaal verdronken en Boven gekomen vroeg hij God, waarom heb je me niet gered? God antwoordde: ik ben 3 keer langs geweest!
Hug,
Marian Musters
(we hebben elkaar ontmoet bij de chinees in het centrum, nu kom ik je weer tegen!)
(enne…ik ben te oud, maar vind het wel leuk te horen hoe het met je gaat) Mail me als je zin hebt.
Hè Marcel!!
Met veel bewondering heb ik gekeken naar corpus mama!
Wat ontzettend byzonder en gaaf hoe jij er voor je moeder was!
En als wij Gods kinderen zijn, krijgen wij ook wat ons, als zijn kinderen, toekomt. Wat God aan zijn Zoon Jezus Christus geeft, zal Hij ook ons geven. Als wij hetzelfde lijden doormaken als Hij, zullen wij ook dezelfde heerlijkheid krijgen als Hij. Ik weet zeker dat wat voor lijden wij hier ook doormaken, het in het niet valt bij de schitterende heerlijkheid die God ons straks zal laten zien. (Romeinen 8:17-18 HTB)
Tot ziens bij jottem
Dag Marcel, en nu vele jaren later. Wat een indrukwekkende docu. Heel mooi, je bent bijzonder. Ik heb nog wel een vraag. In het laatste stukje vertel je dat je had verwacht dat als onze Heer je moeder thuis had gebracht dat dat een mooie afsluiting zou zijn op de 18 jaar. Hoe sta je er nu in? Dank voor t delen.
Geef een reactie